Ezilmeyecegim Ben Şiiri - Serap Demirtürk

Ezilmeyecegim Ben

Varliginin kapisi
Aralik olsa
Gelir gizlice otururdum dizinin dibine…
Oysa
Yüzüme çarpar –acimasizca-
Sana uzanan tüm kapilar
Ve ben yok olup benligimde
Ufalir, küçülür, siginirim yürecigine.

Bir tas atarim su deli çaya
Halkalarina bakip dalar giderim,
Yok olurum “Can! Nerdesin? ” diye.
En derine dalar,
Seni ararim.
Derinlerde batik bir gemide,
Hayalinin izini bulur,
Sevinirim.

Bir tablonun içinde,
Baska bir mekanda,
Baska bir yüzle
Seni görürüm,
Taniyamam!
Yüzündeki bu kivrimlari tanimam ki ben,
Bu mutsuzlugu görmedim ki sende hiç.
Bakma öyle dalgin dalgin…
Can! Can içre can!
Bu tabloyu yeniden çizsinler,
Sana gülen bir yüz koysunlar.
Sana anahtarla açmadigin bir ev,
Sana sicacik bir kahvalti,
Sana umut versinler kucak dolusu…
Boguluyorum!

Vazgeçtim…
Bir daha tas atmayacagim
Hiçbir deli çaya.
Halkalarinda da dalmayacagim.
Ama bil,
Sana uzanan kapilar
Açilmasa da bana
Esiginde oturmaktan vazgeçmeyecegim.
Çünkü bilirim ki bir gün
Açacaksin o kapiyi sen
Ve ezilmeyecegim ben
-Yüregimdeki sevdanla-
Görmeden bassan da
Bu garip canima.

Canözün

SERAP HOCA