Ezgi Şiiri - Kamal Ataman

Gün hiç bitmeden dağılan servilere,
bir selam da ben vereyim, bırakıp gitmeden.
Gözlerinde bir ışık ki, uzanır gök boyunca.
Bir bahar ayında buldum seni
bir sonbaharda kaybetmeli.

Anlatmak ne ki, vazgeçmeli senden,
çünkü sen de bilirsin, böyle geçmez ömür.
Sahi, ne kalır ki bize, ne kalır şu hayattan geriye.
Sen ve ben olmasak, ne kaybeder ki dünya?

Zira tanımıyorken birbirimizi, yaşanılmaz mıydı?

Haberin yoktur oysa senin,
sen de kabul et, tükenmeliyiz.
Güzelim, biz hem birbirimize göre
hem de birbirimizden öteyiz.
Kendine pekala yüklenme hiç,
kendinden ayrı tutma beni.

Sen daha toysun, ben ihtiyar, bir olamayız ki.

Gün daha yeni sündü ulu bir esaretten,
doğan o karanlığın bir ucunda gözlerin.
Ne kadar da yanaştırmaya çalışsam seni,
bırakıp gidecektir beni illa ki ellerin.