Ezelden Elzem, Ebedden Edeb

duvardan duvara çarpar gibi arıyor zamanı
çünkü sonsuz bir çengeldir artık
aklı zehirlenmiştir, ölmez
güzeli bilmeyen çehreler gibi kalır
ve ulaşılamaz dalların eğikliğidir artık
ezeli bilmeden ebedi okumak zor
o vakit sonsuzun son olduğu ayyuka çıkmıştır

ilmi kime sorsanız kendin bilmektire dönüp dolaşacak
kendin üzre uğraştıkça varlık ve yokluktan Shakespear'e haykıracaktır
olmak ya da olmamak kendin bilmek midir?
ezelden elzem, ebedden edeb yoğuran insan sanatı inşa eder
Tanpınarca zamanın ortasında ya da büsbütün dışında da olsa
eskiyen insana bir damladan bir okyanusa evrilir
vakıa bir yudumda içer
ya da bilmeden ölümlülüğü yıllarca kaybolur dev dalgalarında