Ezel-Ebed Şiiri - Seyyah Saidoğlu

Gözü veren görür baştan
Sır içinde sır var iken
Kullar korunur ateşten
Nur içinde nur var iken

Ademin devrinden beri
İman-küfür çatışıyor
Ateşperest iblisleri
Yanıp yanıp tutuşuyor

Şeytan aklına uyanlar
Dinsizlikle anıldılar
Kendini ilah sayanlar
Bir sineğe yenildiler

Nuh’un gemisine koştu
Biadını bildirdiler
Tufan girdabına düştü
İnadını sürdürenler

Firavun’un zulmü varken
Musa kerim gençti henüz
Koca dünya ona darken
Mezar oldu Kızıldeniz

İsa’yı taklit edenler
Haç nişanıyla öldüler
Mesih izinden gidenler
İncil’i dörde böldüler

Fetret devrinde atıldı
Şu cehaletin temeli
Put yapıldı put satıldı
Böyle putları yemeli

Cahiliyyede kurudu
Damarlarda dönerken kan
Mücadeleyle yürüdü
Doğdu güneş battı zindan

İslam güneşi coşmuştu
İnsanlığa sele suya
Ebu cehiller düşmüştü
Kendi kazdığı kuyuya

Orta çağın zifirinde
Müşriklerin vardı izi
Şarkta,garpta,yer yerinde
Geçti son nebinin sözü

Güneşin doğduğu zaman
Kurudu sava çölleri
Söndü ateş,kalktı duman
Çöktü kisra temelleri

Ahir zamanın güneşi
Bulunmaz bir tane eşi
Hizmet yolunda yoldaşı
Gittiği yerden dönmedi

Ashap menzilini aldı
Şarka garba çöle saldı
İlmiyle deryaya daldı
Bu meş’ale hiç sönmedi

Evet ortaçağ zindandı
Dinsizlerin devri döndü
İslam geldi zindan söndü
Bir daha sancak inmedi

ERZURUM-EYLÜL-2004