Ezel denen o anda... Şiiri - Hasan Belek 2

​Bu fâni yolculukta, yoruldum her durakta,
Bir mana arıyorken, isimsiz her mekânda,
Kaderin yollarını, aştım nice zamanda,
Gönlüm bir sır aradı, ezel denen o anda.

​Baktım yalan dünyaya, geçici sevinçlerde,
Avundum boş sözlerle, sahte tebessümlerde,
Servetler, saltanatlar, fanidir hükümlerde,
Hakikat pınarını, gördürmedi perdeler.

​Yüzümü göğe döndüm, ulu bir temaşaya,
Bulutlar yoldaş oldu, dağa, toprağa, taşa,
Her zerre fısıldadı, sanki sırdan sırdaşa
Evren bir kitap imiş, yazılmış baştan başa.

​Nefsimin fırtınası, koptu sağım solumdan,
Kurtulmak istedikçe, düştüm gönül dağımdan,
Korkunun gölgesinde, kaçtım ben tuzağımdan,
Bir ışık sızdı sonra, ruhumun otağından.

​Anladım ki o cevher, hep gizliymiş özümde,
Dışarıda aranan, bir alevmiş bu tende,
Kâinat dile gelmiş, hem dikende hem gülde,
En büyük hazineymiş, can emanet bedende.

​Bir damlanın içinde, sonsuz ummanlarını,
Bir çiçeğin yüzünde, sırlı fermanlarını,
Gecenin sinesinde, saklı dermanlarını,
Hasan der ki gördüm tüm, özde destanlarını.

​Artık yolcu değilim, vardım öz menziline,
Sığındım sonsuzluğun, o serin sahiline,
Secdeye kapandı ruh, varlığın sahibine,
Teslim oldum sevginin, o en latif seline...

​Hasan Belek
01 09 25
Akçay