ABD’nin ve Rusya’nın son söz düellosundan sonra, sanki emperyalist ülkelerin gölgesiymiş gibi, bizim fesbook kalemşörlerimiz de savaşa başladı. Ne garip ki, en çok da sosyalizm bitti diyenler de –ne alakası varsa- dünyayı kana bulayan emperyalist ülkelerle değil de sosyalizmle savaşmaya devam ediyorlar. Son yüz yıldır çıkan savaşlara göz attığımızda, sosyalist sistem yıkılmadan önce dünyada bir denge vardı ve savaşlar bu kadar sık ve acımasız olamıyordu. O döneme daha çok -soğuk savaş dönemi – denilebilir.
Emperyalist ülkeler bu kadar acımasız ve saldırgan… Bu saldırganlık sonucu da dünyanın en zengin %20 ile en fakir %20 arasındaki uçurum belki 200 katına ulaşmışken, sosyalist ülkelerde En zengin %20 ile en fakir %20 arasındaki fark %7-8 civarında dolaşıyordu. Bu sosyalist ülkelerin istatistiklerine göre değil de OECD ülkelerinin bilgilerine dayanıyordu. İstatistikler adaletsizliği bu kadar açıkça gözler önüne serince artık bu tür sosyal istatistikler yayınlanmaz oldu.
Ama bu gün bilinen bir şey varsa, dünyanın %65’ini kontrol eden dünyanın 50 şirketi… Artık o hale geldi ki bu farkı görmek için istatistiklere bile gerek yok. Birileri başkalarının ülkesine girerken barış ve adaletten söz edebilir. Büyük çoğunluk da buna inanıyor, inanmayan bir kesim de çıkarları için inanmış gibi görünebiliyor.
Zayıfların güçlüler karşısında yapabileceği tek şey var. Bu çatışmalar arasında kendi çıkarlarını koruyabilmek için bu ülkeler arasında ince bir politika ile kendi varlığını korumaya çalışmak ve mümkünse bu çatışmalardan karlı çıkabilmek.
Ortadoğu halklarının yapmak istediği de bu. Onlar ölüm kalım savaşı verirken demokrat olduğunu iddia eden bazıları da, değişik şekillerde onları bu güçlü ülkelerin gölgesinde, kendi çıkarlarını koruma mücadelesini ‘’başka sömürgenlerin kuklası, maşası’’ gibi gösterme çabaları ve suçlamaları iki sebepten olabilir. Ya güçlü devletler adına çalışan görevlilerdir, ya da mücadeleye radikal olarak katılamamanın verdiği eziklikle, prestij kurtarmak için keskinlik yapmaktandırlar.
Tamamını Oku
