Ezan Şiiri - Ferhat Arıkan

Herkes sustu birden konuşmuyorlar artık
Ne gökyüzü ses veriyor nede yıldızlar

Elimde bir su bir ekmek yok ki bir katık
Odanın içi buz gibi zifiri karanlık

Bekliyorum yaşamın mücadelesini vererek
Yolun sonuna varırsın bilmeden yürüyerek

Gecelerden selam var karanlıklar çöküyor
Karanlıklar yalnızlığın şiirini okuyor

Güzel bir sessizlik huzur ararken insan
Bir bağırtı bir çığlık kopar sol yanımdan

Yalnızlık kendi kendine bir dua mırıldanıyor
Gözlerim korkuyla sağa sola bakıyor

Felak ile nas okurken içimden
İrkildiydim sanki gökleri yırtan bir sesten

Sabah öğle akşam çağırıyor herkesi
Nasıl yaşarsan yaşa yürürsün inandığın gibi

Tövbe etse günahsız olur muydu ki insan
Günahları temizlemeye çağırıyordu bu EZAN

07.02.2020