Eylülzede Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Şimdi ben bir Eylülzede’yim,
Hasretinle yanar her sabahım,
Adını söylesem, içim burkulur,
Söyle, sensizliğin rengi hangi zamana yenik düştü?

Bir ben yok aynalarda,
Gölgelerin kolları bağlı,
Dili kesik.
Sen benim yüreğime yuva yapmış bir kırlangıçsın,
Ve yüreğim, bile isteye misafir ediyor her gece seni.
Kanatlarının uçları yüreğimi deliyor,
Bir kaçak sızı var dilimde.

Islak kaldırımlar,
Buğulu gözler,
Sarı yapraklar gibiyim;
Gazellere dönüyor avuç içlerim.

Bir ses dolanıyor gecenin tam ortasında,
Senin adın mı, yoksa rüzgârın fısıltısı mı — bilmiyorum.
Zaman, sensizliğe çarpa çarpa yavaşlıyor,
Dakikalar, bir mahkûmun adımları gibi sürünüyor.

Bir cümle kuruyorum — yarısında susuyorum,
Çünkü senin olmadığın her kelime eksik doğuyor.
Gözlerimde bir hikâyenin son sayfası,
Ama kimse okumuyor artık o kitabı.

Bilinmeyen bir lehçe gibiyim;
İlk defa keşfedilmiş bir duygu bu.
Acı desem değil,
Aşk desem değil —
Yar yanıgı bu,
Dil karası.
Aşkzedeyim,
Eylülü kıskanan bir yanım var hâlâ.

Bir yıldız kayıyor,
Adak tutmuyorum bu defa —
Zaten dilekler hep sana çıkıyor yolun sonunda.
Her şey sende başlayıp, sende bitiyor;
Bir dilin bütün sözcükleri gibiyim,
Dilim dudağıma küs.

Yine de...
Belki bir gün, başka bir mevsimin sabahında,
Kırlangıçlar öter döner evlerine;
Ve sen —
Eylül’ün küllerinden doğan bir bahar olursun bana.
Eylüle inat gelirsin bana,

Yapraklar düşerken yerlere,
Sen tutunursun kirpik uçlarıma.
Belki de mutluluk kokar Eylüller...
Eylülde gel;
Aşk mağduru değil,
Aşk galibi olsun adım.
Eylülzede diyen seslere inat.
Eylülde gel...
28.10.2025 10:18