Eylülekim Şiiri - Seyfi Karaca

Günü yarini yitigi yalnizi
Yutkunmasi yavan, sindirmesi yavan
Ya da yukari iterek yuvarlanip ondaligi yüzdeli düze cikartilacak
Baya kesirler küsüratindan degil..
Atese dokunmussa kül, dumani tütünü sineye cekerek
Ya da insan
Insanla insan, bir gönlü küs, bir hali tiryaki
Sevabina günahina günesin cekildigi yerlere gölgelerin sokulup sigindigi gibi
Ucsuz bucaksiz sessizligin kapilarindan vurup yarinlarin yoluna cikarak
Buldugu her üvey öksüzlügü bütün yamaclarini üstüne gecirip kaydeden
Yaslanmis ve yillanmis güzelceler demine misafir
Kalbinin yuvasina ask konmus
Kuslara simit atar gibi yelde yolda kiyida firtinada
Derdi sevgili yarasi
Caresi divanelik ilaci
Gören duyan bilen agaclar bahceler sokaklarla
Ve yolun ötesi yaprak dökümü yarin
Yörenin sonu tramvay
Tramvayin sonu yokusasagi sonbahar ve eylülekim

Eylül / 24