Eylüldür Şiiri - Serkan Uçar

Eylüldür,

Yaprak,
Doğduğu dal’ı son kez kucaklamakta,
Annesiyle helalleşircesine,
Sonra bir gelin misali,
Rüzgarın kanatlarından tir tir
Yerin göğsüne doğru inmekte,
Ve düşmekte hafif hafif,
Bağrına,
Yanaklarını okşamakta elleriyle toprağın,
Sarılmakta, öpmekte,
Sonra serilmekte,
Toprağın serin koynuna.
Ağustostan kalma sıcak teniyle.
Sonra bitmekte,
Toprak olmakta.
Hiç doğmamışcasına.

Eylüldür,

Gökyüzü, hüzün deryasında,
Ha boğuldu, boğulacak,
Kara kara bulutlar yaklaşmakta
Bir çığlık kopmakta birden,
Gökyüzü ağlamakta,
Aşıklar ıslanmakta,
Sırılsıklam.

Eylüldür,

Göç etmekte kuşlar, sürü halinde,
Veda şarkısı çalmakta,
Eski bir gramafondan,
Ve bir sessizlik kalmakta.
Yadigar, o güzel yazdan.