Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
nehir hanım bir baba olarak hala 95 lik babanın desteğine ihtiyacım oluyor babanıza ellehten rehmet diliyorum acınız paylaşmak güzeldi
Eylül kayıpların mevsimi. Boşuna yağmıyor sonbahar yağmurları Eylül'ün hüznünü yıkıyor. Dilerim başka Eylül'ler mutlulukla gelirler yaşımımıza..Yitirdiklerimizin sevgisi her daim her mevsim yaşayacaktır nasıl olsa...Hüzünlü şiiri ve değerli arkadaşımı kutluyorum. Sevgimle..
Eylül buluttan mı,yanaktan mı süzülür...Bunu yaşayan bilir,derler.Bence şairler bilir...Bir şiir sever olarak teşekkür ediyorum,saygılar sunuyorum sayın şair...
'Düşen bir yaprak görürsen beni hatırla' der bir şarkını sözlerinde. Her düşen yaprak evet bir anımızı serer gözler önüne Hüzün kokar, en mahzun ayıdır sonbaharın. İçinde ne acılar barındırır kim bilir kimlerde. Âmâ ben şu an sevgili dostumun hüznünü yürekten paylaşıyor acısına ortak olmak istiyorum. Babacığına rahmet diliyorum. Nurlar içinde yatsın. Mekanı cennet olsun
Kalemin dert görmesin dost, mutluluklar yazsın inşallah bundan böyle.
Kal hep sevgiyle
nehir hanım Allah mekanını cennet eylesin babanızın bize de yokluklarını göstermesin. yüreğinize sağlık harika bir şiirdi. saygılarımla.+++
valla eylül de geldi ve bende şiirinize geldim.. kutluyorum efendim şiir tadında kalın.. ++
Mekanı cennet, ruhu şad olsun, kabri nurlarla dolsun sevgili kardeşim. Sizlere de sabır ihsan etsin Mevla'm.
Koca bir yıl geçmiş olsa da unutulmayacaktır ebediyen, hep hatıraları ile gönüllerinizde yaşayacaktır, yaşatılacağına eminim... Saygımla...++
Eylül... nedendir bilinmez hüzne boğar insanı
belki ayrılığın mevsimidir,
belki yazdan sonra soğuyan üşüyen duyguların.
Sizin değerli babanızın ebedi ayrılığı bu dünyadan ruhunun ayrılması. Umarım dönüyordur her eylül her özlediğin an. Selam ve seygiler.
Yoğun bir özlem şiiri..Neden hep yitip gidenlerin temsilini üstlensin ki Eylül,neden hep ağlatsın düşen yaprakları ardı sıra...İşte şair öyle bir yazar ki,öyle bir ağlatır ki Eylül'ü,o sağanaklara katar da getirir gidenleri yeniden....Çok çok yetersiz bir yorum biliyorum sevgili Nehir ablacığım,bu duyguyu çok iyi tanıyorum ve tıkandığım anlardan biri 'BABA' şiirleri...Sevgimle..
Allah rahmet etsin uçup gittiler kuş misali. özlemleri yüreğimizde dualar salıyoruz göklere yağmur olsun topraklarına.
Bu şiir ile ilgili 74 tane yorum bulunmakta