Eylül ve Skolastik Düşünce

Öyle bir kadındı ki sevdiğim,
Tanrım,
Sevdikçe büyüdüm,
Büyüdükçe ferahladım.

Sabah dört sularında tanrım,
Çok feci zar atardım,
Görürdün.

Çok âlâ,
Efsunlandım, yıllandım.
Ve daha sonra tanrım,
Mahmurlaştım.

Bir diyar düşünki hiç terk etmediğin,
Sahibiyle didişip durmadığın,
Beni benden çok özel aldın tanrım,
Onu bana pek hoş güldün

Hayatı ve aşkı otuz iki tuşa indirgedim tanrım.
Ne ala bir müzikti ki bu ben bile idrak edemedim,
Duydukça kan aktı kulaklarımdan,
İrkildim.

Sahibi gibiydin bu karanfil bahçesinin,
Bir dal koparıp cebime atsam kızacaktın,
Alınsam sinecektin yakalarıma,
Sonradan gücenip uçuşacaktın yeminle.

Bana benden ne ala şişeler ezberlettin tanrım,
Saki yaptın sofrana sesimi çıkarmadım.

Öyle bir kadındı ki sevdiğim tanrım,
Şimdi bir güzel derlenip,
Toparlanıp,
Onu yazma zamanıdır.