Eylül Sonrası Şiiri - Mustafa Doğan Kuzgun

(koca çınarın kırılmış bir dalından son yapraklar)
Baykuş intizarlarıyla boğulmuş,
Yarasa yürekli gecenin ardındaki,
Karabasan şafak bir eylül sabahıydı.
Postal sesleriyle, fır-fır gölgelerinde uyandırıldık.
Belki de son selamdı bu;
Mavi takımını giyen gökyüzüne.
Hiç tanımadığım bir yerdi,
Çuval gibi atıldığım.
Kırık aynada farkettim bakışımı,
Nasılda şaşkın...
Birkaç saat sonra
Beş-altı yürek daha sızladı.
Çoğu gömleğini bile ilikleyememiş,
Çorapsız ayakkabılarda.
Kimini anasından, kimini karısından,
Kimini çocuğundan çalmışlar.
Gözler ağlamaklı, mendil bile yok.
Gömlekler sırılsıklam.
Ben yine onlardan şanslıymışım;
Kırık burun, şişmiş iki göz, açılmış bir kaş,
Ve yüreğime inen bir-iki kabze morluğu...
Ertesi şafak dayanamadı
Coşkun bir yürek.
Yana kayan gözlerde
Ödenecek hesapların başlamışlığı.
Daha da ürktü şafak mahkumları,
Verilecek hesapların bolluğundan.
Her an bir çığlık,
Bir feryat, bir yalvarış...
Ilık yüreklere tutulan soğuk hortumlar.
Aradan bir ay geçti.
En dayanıklı benmişim,
Koca hücrede yalnız kaldım.
Ya da hesapları en kabarık olan...
Her ayak sesinde irkilir oldum.
Duyduğum her seste,
Sızlayan etlerim.
Uykusuz gecelerde;
Uyumayı özledim anne,
Gözlerim kan çanağı,
Her şafak ve de her kızıl yangınında,
Son defa görebilmek için
İlk kuşların müjdesini
Mahalle tellallarının davulundan...