Eylüldür gitmeliyim Şiiri - Volkan Gülbitti

Gitmeliyim…

Biletimi aldım,
Eylül kenarı ilk trene.
Zaman sarısı yapraklar dökülmeden,
takvimlerden.
Bakınca yorulduğum yokuşları bırakıyorum
yaşlandığım duvarın gölgesinde.

Ayrılığın kokusu Eylül…
Kuşlar yuvasını çoktan bozdu.
Poyraz eser yakında,
savurur bütün samimiyeti.
Kalırsam,
ayaza çeken sabahlarda çiğ düşer koynuma.
Zaten bir kez bile sarılmadın ki boynuma.
Gitmeliyim…

Artık akşamlar uzun ve serin.
Masallar anlatırım çocuk yüreğime,
güldük, eğlendik, bir muradı alnından vurduk.
Karıncanın hakkını yiyemem ama,
ağustos böceği kemanını kırmadan,
Gitmeliyim…

Hem sen de işinden, gücünden
geri kalma.
Bak, en azından anılarımız var
yazdan kalma.
Kalbimde olacak bıraktığım ellerin,
sıcaktır orası,
ellerimi cebime koydum, üşümesin.
Gitmeliyim…

İçimde ne varsa katladım,
koydum valize.
Bir tekeri kırık,
sanki o da dertli ya benimle.
Bıraksam devrilecek,
bırakırsam kal diyecek,
Çektim Sürükledim,
isyan ettim Eylül’e,
fırlatır atarım bu valizi,
yine de dönmem geriye.
Gitmeliyim…

Sonbahar dallarında çırpınan kuşlar
döküyor sarı yaprakları.
Koca bir yazı sevdaya boyadık,
bahardan başlayıp…
Şimdi bir fırça darbesi gibi kayıp gidiyor,
bindiğim vagonun penceresinden.
Her yer rengarenk,
turuncuyla ala çalmış kayın ağaçları,
“Kal” desen ne hoş olurdu,
mavi ladinlerin kokusu
ama sen sustun.
Sen sustun ,
Ben,
Gitmeliyim…

Masana bıraktım yarım kalan kitabımı.
Bana kadar bir ayraç koydum arasına.
Unutmadım,
bilerek bıraktım sana.
Sonunu sen yaz diye ,
gelecek baharda,

kucağımda Eylül,
parmaklarım nikotin kokusu.
Biraz daha kalırsam,
çıkacak bu aşkın kokusu
Gitmeliyim…
Hoşçakal…

Volkan Gülbitti