Eylül işte Şiiri - Aysel Bektaş

Ağaçtan düşen yaprakların kırık yanlarıydım
Sararıp savrulan dört bir yana
Geçmiş bir zamandı şimdi geride kalan
Gözlerin kadar derin bir hüzünün
buğusunu taşıyan
Eylül işte hazana uyanış mevsimi

Sahte gülüşlerin saklandığı
Kimsesizliğin mevsimiydi zaman
Sarı sıcak hüzünlerin dansına eşlik ediyordu
Asılı kalan ellerinle
Gözlerinse çoktan gitmiş silinmişti rüzgarla
Eylül işte umutsuzluğun ayrılığın mevsimi

Bir yaranın kabuk bağlamasıydı
Sessizce kanayan kanadığını göstermeyen
Unutmaya korktuklarımdan
Kuru bir yaprağa yazıp suya bıraktığım
Yalpalayarak akıp giden
Eylüldü işte susuşun mevsimi