Eylül(İki) Şiiri - Murat Kalaç

Gün geçtikçe özlüyorum seni.
Hala sen derken adını büyük harflerle yazıyorum,bu umurunda bile değil biliyorum.
Gözlerin geliyor aklıma; zaten hiç gitmediler.Hala tehlikeli ve ve derin sular gibi içinde kaybolduğum gözlerin...En son hangi sokakta görmüştüm onları? En son hangi sokakta kaldı ellerin?
Gün geçtikçe özlüyorum gözlerini.Bir Eylül akşamı gelip kapıma durmuşlardı.Kapımı açmamalıydım belki,açtım...
Bütün geri dönmeyen konuklar gibi terkederken bu evi yüreğime yıkık izler bıraktı gözlerin...Mevsim,yaprakları döküyor eşiğime bir bir.
Ve her dökülen yaprakta Eylül'ün bütün kırılmış anıları tarih defterimde kayda geçiyor.Gün geçtikçe özlüyorum seni...Adın defterlerde hala büyük harflerle başlıyor.
Sokak kahvelerinde tahta masalara yazılıyor.
Bütün yaralar kapanır zamanla.
Ama elimde gümüş kabzalı bir bıçak,geçiyorum hep aynı yaraların üzerinden.
Devriyeler geziyor gece yarıları,saatleri ezberimde.
Yazlık sinemalarda kapandı.
Çadırlar sökülüyor artık kamplardan.Geceleri rüzgar daha soğuk vuruyor yüzüme.Üşüyor musun? Kahverengi beren duruyor mu hala zülüflerinin yanlarından döküldüğü?
Gün geçtikçe özlüyorum seni.Yaralarım kanıyor; dudağımın kenarından sızıyor ince bir kan.Devriyeler geçiyor.
Ölüm kol geziyor.
Kuşlar göçüyor.Sadece bir kaçı ısrarla terk etmiyor bu şehri benim gibi.
Hala adın büyük harflerle başlıyor sayfalarda.