Eylül Eylül Üşüyorum

üşüyorum
eylül eylül üşüyorum iliklerimde
yapraklar dökülüyor bir bir dallarımdan
kırağılar düşüyor öbek öbek saçlarıma
bütün salıları sileceğim penceremin buğusundaki
belki,yeniden kendimi bulurum diye…
gözlerim kırılıyor,
titriyorum için için
içimde bir yerler üşüyor
yalnızlık (ölüm) çekiştiriyor bir yanımı durup dururken; hadi..! Diye…
ben adresimi kaybettim
her yanım sarı sarı ekim kokuyor artık
ekim,baharın sonudur
sonbahar yani…
kendime yük gibiyim
eziliyorum gam dağlarının altında
çok yalnızım
bu arsız yalnızlık
git gide çaresizliğe dönüşüyor ruhumda
dolunay sancıları çekiyorum
Perdemin kenarından çaktırmadan sızıyor aydınlık…
Sabah…
ilk ışıklar
gün başlayacak az sonra
berrak bir gökyüzü
kuşlar cıvıldayacak
içine dönen çiçekler kokularını yayarak,açacak
güneş gökyüzünü okşayacak
telaşlı telaşlı bir, iki, üç, beş, on beş, milyonlarca
ayaklar tıpır tıpır sokaklara inecek
bense,
kaybettiğim
kimliğimi arar olacağım
damla damla yüreğe düşen yağmurlarımda
çözemediğim kördüğüm yollarda…