Arazinin orta yerine terkedilmiş arabanın
Kırılmış camlarından içeri sızan yağmur gibi akıyor
İçinin bana ayrılmış odalarına gözyaşım.
Son sınavda hayatımı başarıyla bitirdim
Bir kırmızılık kaldı yüzümde aşkımızdan
Eski zamanlarda sevgiyi ve gizemi temsil edermiş inci taneleri.
Deniz diplerinde yaşayan içindeki yumuşak dokuyu korumak için sert kabuklara sarınan istiridyeler.Doğadaki her şey gibi tanrı mucizesi o küçük canlılar.Zamanın bir yerinde birden bire içlerine,o sert kabuklarını aşıp da yabancı bir madde girdiğinde onu kendi öz salgısından oluşan sedef katmanlarıyla kendinden parça haline getiren,o yabancıyı kendinden de değerli kılan,kendinden bir parça haline getirdiği yetmezmiş gibi onu yeryüzünün en kusursuz mücevheri haline dönüştüren,denizlerin mücevher ustası istiridyeler.
Hayat akıp giderken bir gün aniden bir şey olur.
Zırhlarınızı delip geçen,duvarlarınızı yıkan,her yerinizi açıkta bırakan bir şey….Hayalinizde bile yokken Tanrı size bir mücevher ustası olmanın kapılarını açıvermiştir işte.
Daha önce hiç olmayan bir şey olur o an bilemezsiniz ne olduğunu.
Bir yerdesinizdir,bir davette,sokakta,barda,işyerinde,durakta,okulda herhangi bir yerde…
Öylesine bir geceydi
Devrildik duramadığımız yerde
O gece en çok,o gece kaybettim seni
Kuruyup döküldü aramızdaki büyü,
Gün ağardığında herkes kendi kaderindeydi
Yaz rengi gülüşünden esti
SON
Tuzla buz oldu ümidim
Kurduğun son cümlenin vahametiyle
Korkarım el olacak bana ellerin.
Hayat güneşle bulutun arası
Amatör balıkçının elleriyle deniz arasında havada asılı kalmış derin su balığını denize geri bırakırken ağzındaki iğneyi yarasını yırtmadan çıkarmayı hiçbir balıkçı düşünmez. Balık tutmak keyif işidir çünkü.
O ansa balıkla balıkçı arasındaki en trajik andır ama kimse o anı umursamaz…
Kahreden ayrılıklar gibi…
Gidenin buz kestiği,kalanın içinin yırtıldığı,kahreden ayrılıklar gibi.
Oysa her şey ne güzel başlamıştı…Güneşli bir bahar günü sanmıştınız ki sanki ömrü hayatı boyunca sizi aramıştı sizde onu beklemiştiniz.
Siz onun için mucizeydiniz o sizin için kahramandı.
Ömrümü harcayacağım bir günah bıraktın bana
Ben utandım kalem utanmadı
Yazdım
Ayrılığın onuru başımda
Gözleri gözyaşı kokan sevgilim
Bu şiir sanadır,
Aralık bırakılmış pencereden içeri sızan yağmur
Küf tutan hatıralar.
Zamanı hiç doğrulanmayacak sevdalar
Asla uyuyamaz masumiyetin koynunda
Ne öncesi vardı ne sonrası o bir “an”dı yalnızca
Bir hevese bir sevda kurban edilirse sevdiğim
Hiçbir günahı bağışlatamazmış masumiyet.
Usulsüz bir ayrılığın kurak soğuğunda kanıyorsa eğer ten
Gidenden başkasına geçit vermez…!
Ruh üzülünce beden ağlarmış derdin
Sevdanın hançere döndüğü yerdi yüzüm
Oysa en son umut ölür
Düşmüş omuzlarımda yas
Yas dudaklarımda
Gözlerimdeki karanlık
Hangi aydınlıkla örtülür…..
Ardından bakakaldım yüzüne doymamışken
Filiz vermeyen sözlerdi gözlerindeki
Merhaba demeden geldi vedalar
Neydi aşkı karasevda yapan
Gelmeyişlerin mi bekleyişlerim mi
Hiç bilemedim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!