Eylül Akşamları Şiiri - Ali Asker Çataltaş

Toprak aç;
Düşüyor yağmur saçlarımın tenhasından
Toprak sandığım
Betona çakılırcasına,
Zonkluyor beynimin damarları
Her yanımı sarmış beton duvarlar
Soğuk ranzamdaki sancılar
Gençler sarmaş dolaş
Ah ne sancılıymış anaların öğütleri,
Palet altında ezilmiş düşleri,
Bu tutsaklıktır özgürleşmeleri,
Yarına haber salmaktır özgeçmişleri,
Kanımızı ranzalarda paslandırdılar.

Devrim kuşatmasıdır benim her yanım
Bir sevgili gibi kaçak
Bir güvercin gibi kanat çırparak
Bir tutsak gibi kelepçeyi kırarak
İçime sığdıramadığım yar,
Bu şehrin yağmuru da ağlar.
İmgeler çaresiz ve sessiz
Kilometrelerce kurşun yağar üzerime,
Kimsesiz.

Baka kalırım, sokaklarda sessiz.
Üç tarafı deniz ve ıssız,
Düştü ay ışığı çaresiz,
Sınıfsız ve mücadelesiz,
İdama gidenler yargısız.
Öyle bir tuhaf ki hayin geceler
Yorganı ottan yastığı taştan
Yargısı satılmış baştan
Halkın umudu yoktur aktan karadan,
Elbet vardır bir yaradan,
Eylülde gelip geçer.

Öfkemi astığım paslanmış silah
Gün gelir patlarsa,
Tetik çeken parmak
Eylül darbesinde
Yazmaz umudun adını,
Geceye.
Toplardım umutlarımızı
Kara sabanın filizlenen
Tohumunda
Sevdamız orak çekiç figüranıydı
Kara tahtaya yazılan
Gök kuşağı renginde
Camların buğusuna çizilen resimler,
Yağmur damlacıklarıyla,
Eridi.
Kayıp olan gözlerimin ferinde
İstanbul gibi yaşarım seni, her gece
Martılara ıslık çalarak…

11/09/1012