Eylül akşamı… Şiiri - Erzade Yurdagül

Bir Eylül akşamı yürüyorum sokakta.
Aklımda gündüzden kalma bir acı
Sarsıyor yüreğimin narin dallarını.
Düşündükçe o denize dalıyor,
Daldıkça boğuluyorum.
Zincirler sarıyor sanki bedenimi,
Bağlıyor sıkı sıkıya karanlığın ortasında.
Dünyadan alıp uzaklara salıyor,
Uzaklar ki
Uzaklardan daha da uzak..
Şehre sığmıyor bedenim düşündükçe.
Ayaklarım kilometreleri adımlıyor, fark etmiyorum.
Bir ışık yanıyor ilerde, görmüyorum.
Bir çığlık duyuluyor, ben duymuyorum.

Bir Eylül akşamı saat gece yarısı.
Herkes uykuda bekçisiyim gecenin.
Korumaktayım geceyi duygularım kaçkın,
Sürgün olmuş hislerim,
Çekiyor gecenin içine içine.
Bırakmıyor o bakışlar kollarımdan,
Götürüyor beni umut iklimine.
Umutsuz oluşuma
Umutsuzluğuma karşın

Bir Eylül akşamı korkuyorum yeniden.
İtiyorum düşüncemle,
Düşüncemde ki düşünceyi.
Kurutuyorum tohumlarını sevginin,
Yeşermesin diye.
İtiyorum bakışları,
Bütün bahçelerde ki dalların kırıyorum aşkın.
Kapatıyorum umutsuzluklarla sevgi yolunu.
Örtüyorum çaresizliklerle üstünü olmuyor.

Bir Eylül akşamı üzülüyorum mutluluğuma.
Mutsuzluğa dönecek o mutluluğa yanıyorum.
Yeşertecek bir damla su versem sevgi tohumunu
Biliyorum.
Dallarını kıracaklar, istemiyorum..
Örtecek umutları,
Akıl almaz iflah olmaz karanlık,
Biliyorum.
Kurak topraklara yağmur vermeyecekler…
Hayat sahnesinde bu oyun devam etmeyecek
Birkaç perde oynanıp bitiverecek bu film…