Eylül Şiiri - Ertav İrfan

Ilık ılık esen yellerin önüne kattığı yaprak!
Şu süzülüp giden yarin ayağına değen sen misin?
Binlerce canın bedende yattığı toprak,
Kuruyup giden sevgilere can veren ten misin?
Dalgalandı Karadenizim,köpürdü dağ başları,
Yollar yorgun,yolcu virane ben sana hasret,
Eylül ayıyla gelen kara bulutların göz yaşları…
Sessizliğini bozdu artık okul bahçeleri,
Şenlendi yine çocuklarla cıvıl cıvıl,
Rengini yeşilden sarıya terk ederken yaprak,
Bu bedende ömrün sonbahar demini içer şimdi..
Akşamları ayrı bir hüzün vardır
Belki buruk sevinçler yazdan kalma,
Kim bilir,yaşananların ardında kalan izleri,
Kim bilir, bu eylül kaçıncı son demi yaşananların.
Kim bilir! Bu hayatın kaçıncı sorgulanışı…
Yüreğimin kıyısında esen sonbahar rüzgarım,
Gel yaz güneşi gibi ısıt içimin derinliklerini,
Üşüyorum,üşüyorum yokluğunda! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !