Eylül Şiiri - Ayşe Uçar

-kâbus dolu bir gecenin koynunda, rüya görülemeyeceğini
tüm kuşlar bilir...

.........

yazın son günleri
kirli anıları çöp bidonuna boşaltıp
şehrin kaldırımlarını gözlerime döşeyerek
tüm yeşil yaprakları toplayıp gideceğim

-dudağımda vişne kızılı acı...

rüzgârın yüzümü dövdüğü iğde kokulu tepeleri silerek
ellerimde birkaç güvercin pisliği, birkaç kozalak...
en çok sağır merdivenler üzülecek bir de dilsiz kapılar
arkamda yıkık şehrin haritası, geçtiğim yerlerse dümdüz
en çok yorgun eteklerim havalanacak, şehrin gürültüsünden bunalan...

hiçbir ağaca adres bırakmadan
hiçbir köşeye de iz...

kalbimin ortasında kanlı hançer
yüzümün karanlığında, ağlayan gök
gümüş bir atın terkinde, yelelerinde aynalı yalnızlığım
ruhumla beraber...

.....

-hayalet şehirlerin, hayal dünyasında tüm kahramanlar ölür

.....

en küçük fırtına da annemin sesi yıkılacak
babam kiraz saplı ayrılığı işlerken mezarlık toprağına
anlayacak kuşlar bile...uzak diyarların ölüsü olduğumuzu

onca sene, onca mevsim
sessiz ırmaklar gibi çağlarken gözlerimden
ağustos’un uğursuz çığlığı kulaklarımda
ben sussam da sazsız sözsüz türküler ağlayacak
biliyorum yine de dilimde...

yazın son günleri
eylül gelmeden içimdeki tüm kadınları öldürdüm
ardımdan hiçbir adam ağlamasa da...

21/08/2012
karanfiliküsküngün