Eylül Şiiri - Nurşah Şenel

Eylül...
Neden sevilir ki ruhu açık mavi sanılan bu veda kuşu
Halbuki hüzün kokar hazanı müjdelemek için kanat çırptığında...
Düşümdeki dört yapraklı yonca başlar yaprağını dökmeye
Kayalık dibinde gruplaşan papatyalar bir bir eksilir mevsim dönerken hazana
Toprağa sıkıca sarılmış ağaç da ağlar vedalaşamadığı her bir yaprağına
Hem sonra birbirinden ayrılan ellerin soğuyan terleriyle hatırımdadır hep eylül
Hep çehresi ağlamaya meyilli güneş takılır gözüme
Kendini çekerken nazlıca,
O da bir burukluk bırakır sevenlere
Ve sevenler başlar ağlayışa mendil olacak bir yastık,
Ve karanlıklar aramaya...
Çöp konteynırları da dolar
Bitmiş aşkların manasını kaybeden mektuplarıyla....