Eylemsiz, Evrimli Bir Akşamım

Yaşam benim, bense yaşam.
Evrimle olduğum akşamlarımdan birinde,
Yaşamla özdeş böylesi bir akşamı,
Sinyalliyorum geleceğe,bana ve yaşama...

Eve akşam dönüşümde kapı ziline dokunuyorum,
Evrim açmaya çalışıyorken kapıyı,
Kapıyı açma tokmağına yetişemiyor boyu
Ve açmaya gücü yetemiyor hüznüyle...

Kapıyı kendim açıp içeri girip oturuyorum,
Pijamamı getiriveriyor yerlerde sükleyerek.
Olanca kuvetiyle kaldırarak kolunu havaya,
Yerlere sürünmekten kurtarabilmeye pijamayı,

Pantolunumu çıkarmamı bekliyor yanıbaşımda,
Elinde hazır bulundurduğu askıya geçirmeye çabalarken,
Düzeltemeden gardroba tırmanmaya çabalarken,
Bana dönüp gülümsüyor,
Azıcık kırıtkan bir işveyle Ne de maharetliyim der gibi...

Maymunumsu mimiklerle, ellerini yüzüme sürerek,
Minik elleriyle fırçalar gibi traş ol dercesine...

Bir akşamıma sıkışan dinamikleri yaşamın,
Seyirindeyim gelişmekte olan bir insanın
Ve ögrenmekte iken yaşanacakları,
Ögretiyor da insana...
Nasıl yaşanılması gerektiğini ögütleyen,
Bir yaşam bu;
Evrim, Yaşam, ben ve akşamlarımdan bir akşamım...

Akasaray-Kürkçübaşı 1983