Eylemsiz, Evrimli Bir Akşamım

Yaşam benim, bense yaşam.
Evrimle olduğum akşamlarımdan birinde,
Yaşamla özdeş böylesi bir akşamı,
Sinyalliyorum geleceğe,bana ve yaşama...

Eve akşam dönüşümde kapı ziline dokunuyorum,
Evrim açmaya çalışıyorken kapıyı,
Kapı tokmağına yetişemiyor boyu
Ve açmaya gücü yetemez hüznüyle...

Kapıyı kendim açıp içeri girip oturuyorum,
Pijamamı getiriveriyor yerlerde sükleyerek.
Olanca kuvetiyle kolunu havaya kaldırarak,
Yerlere sürünmekten kurtarabilmeye pijamayı,

Pantolunumu çıkarmamı bekliyor yanıbaşımda,
Elinde hazır bulundurduğu askıya geçirmeye çabalarken,
Düzeltemeden gardroba tırmanmaya çabalarken,
Bana dönüp gülümseyerek,
Azıcık kırıtkan bir işveyle; ne de maharetliyim der gibi...

Maymunumsu mimiklerle, ellerini yüzüme sürerek,
Minik elleriyle fırçalar gibi traş ol dercesine...

Bir akşamıma sıkışan dinamikleri yaşamın,
Seyirindeyim gelişmekte olan bir insanın
Ve ögrenmekte iken yaşanacakları,
Ögretiyor da insana...
Nasıl yaşanılması gerektiğini ögütleyen,
Bir yaşam bu; Eylem'siz,
Evrim,yaşam ve akşamlarımdan birinde...

Akasaray-Kürkçübaşı 1983