Ey Zalim Gurbet Şiiri - Cahit Konut

Gene mecbur ettin ey zalim gurbet,
Köyümden, kentimden, ilden ayırdın.
Bağımdan, bahçemden vazgeçtim elbet,
Besleyip, baktığım maldan ayırdın.

Dahre ile fidanları budardım,
Yoldaşlarım ile oğlak güderdim.
Her gün oralara yaya giderdim,
Dereden, tepeden, yoldan ayırdın.

Toprağı, tohumu sen iyi tanı,
Ektim biderleri, diktim bostanı.
Terk ettim sevdiğim o gülistanı,
Çiçekten, çimenden, gülden ayırdın.

Azığı açardık gözün* başında,
Bağdaşı kurardık, dölek* taşında.
Bir derdimiz yoktu oyun dışında,
Beni en sevinçli halden ayırdın.

Tatar keklik,* ayrı gezmez meriden,*
Sömekleri *koparırdık darıdan.
Tüm yetenek şu gördüğün arıdan,
Kovandan, petekten, baldan ayırdın.

Hileye, hurdaya aklı ermezdi,
Akıl verip, kimseleri yermezdi,
Dostlarını incitmezdi, kırmazdı,
KARACAOZAN’ı dilden ayırdın.

14 Ağustos 2014 GÖLBAŞI

*göz: Su kaynağı, göze.
*dölek: Düzlük,düz ve rahat alan.
* Tatar keklik: Kaba, gür sesle sürekli öten erkek keklik.
*sömek: Darı koçanı.
*meri: Dişi keklik.