Ey Yüzüme Gülmeyen Yaşam

Her an donup kalan bakışlarıma, kirpiklerime gün
Çoraklaşan dudaklarıma gülücükler düşmüyor
Özlemim o kadar çok ki, sayılmayacak kadar
Çünkü benimde bir yüreğim
Benimde duygularım var
Tüm sevenler gibi
Sevdam ne olur bana
Güneşi sorma
Bana güneş getir
Zaman
Bana kıştır, kıyamettir
Yılardır, içim yangın yeri
Bir tarafımda sen, diğerinde
Yolları kıvrım, kıvrım uzanan
Yeşil bağlarını özlediğim sılam olmasa
Benim için kâinata yaşayıp, yaşamamın ne önemi var

Yerin üstündeki binlerce cehennem, muhannet kapısı
Yaşama sıkılan mermiler, sömürülen emek
Ey yüzüme gülmeyen yaşam
Çiçeklenmeyen dallar
Zulme, zindanlara, soysuzlara
Hicrana
Kanayan yüreklere alışığım
Gelen çiğnedi
Giden çiğnedi bizi
O nedenle yaralıyız
Kıyılan şiirlerime
Deryalara
Çöllere sarıldım
Tarih şahittir tüm olanlara
Kültürümüz
Dilimiz yasaklı
Yollarım, kavşaklarım kapalı
Issız geceler, karanlıklar, toplu kıyımlar olsa da
Özgürlüğe giden yolda dönemem, ölüm üstüme gelse de

Vallahi da billahi, hak namına denecek hiçbir şey kalmadı
Bu diyarda beladan, çürümüşlükten başka
Bileğimde zincir izi var
Ey bereketli tarlalar
Ey masmavi gök
Bitmeyen umut
Yürek kadar coşkun dereler
İçimdeki Erciş
İçimdeki Pervari
Yemin olsun size
Fukarası olduğum
Bir türlü, ulaşamadığım mutluluk deryası
Ezelden sevdalıyım aydınlığa! Karanlığa boyun eğmem

Ey ateşte demlenen bedenim, sabahına uyanacağım gün
Elbet, aşama-aşama tüm kötülükler çökecek
Şu düzen çürümeyle yüz yüzeyken
Elbet bir gün
Şu ülkede çiçekler açacak
Namussuzlar tası, tarağı alıp kaçarken
Yüreklerde umut, sevgi hep aynı kalacak
Güneşin doğuşundandır, şafak çöküyorsa karanlığın üstüne

Mehmet Çobanoğlu
8.04.2019
İstanbul