Ey Yar. Şiiri - İsmail Poyraz Kılıç

Bu boşlukta büyüyen sessizlik,
Senin adını fısıldıyor her gece.
Ve ben yine de bakıyorum karanlığa,
Gelmeyeceğini bile bile.

Sen git, yoluna bak,
Ben her adımda, seni yeniden kaybederim.
Her seferinde, biraz daha eksik,
Biraz daha derin bir sızıyla.

Unutma,
Her yara bir şiirdir,
Her acı bir kelime,
Ve her boşlukta seni yazmaya devam ederim,
Gelme...

Ey yar..
Beni eksiltip,
Kendi tamamlığında büyümeyi seçtin.
Ben de eksildikçe çoğalıyorum,
Her bir kayıpta seni yeniden yazıyorum.

Bu boşluk benim içimde bir iz artık,
Silinmeyecek, kapanmayacak bir yara.
Ama acıyı kucaklamayı öğrendim,
Çünkü her acı, seni bir kez daha şiire döker.

Dönme, gelme..
Yokluğun kadar ağır bir şey yok bu dünyada,
Ama varlığın daha çok acıtır, biliyorum.
Sen uzaklarda kal,
Ben buradan seslenirim sana,
Bu dizelerin içinde hep var olacaksın.

Belki de en güzel seni,
Hiç gelmeyen halinle yaşarım.

Şiir biter mi sanıyorsun ?
Sen gittikçe, her mısrada yeniden başlarım..