Ey Vefasız Şiiri - Hayrullah Gülsün

İhanet saklı gülüşüne kandım.
Ülkemin nadide bahçesini sana ayırdım.
Seni, gül sular gibi aşkımla sulardım.
Attığım her adımda Leyla’m diye anardım.

Güne ,aylara senin adını verirdim.
Geçen ve gelecek yılları, sensin diye severdim.
Adını duyduğumda çocuk gibi sevinirdim.
Oyuncak görmüş gibi büyülenirdim.
Yüzümden gülücükler yağardı, şeker gibi erirdim.

On dördündeki Ay’a, Dünya’nın gözdesi güneşe
Bakmazdım; sen yanımdaydın, parlıyordun diye.
En güzel tatlar bulunurdu senin dilinde,
Bereket gibi yağardı acıkan gönlüme.

Beklerken hikayemizin masal gibi bitmesini,
Gökten düşen üç elmadan birinin bize düşmesini.
Bilemedim ki
Nasıl ,kimden öğrendin aniden bırakıp gitmeyi;
Aşkla beslenen, uysal sevdamızı öldürmeyi?

Pandora kutusuna saklanmış pandomim ustası,
Aşık taklidi yapan aşk celladı.
İstesek de artık döndüremeyiz geçen zamanı.
Halim ateşin yaktığı, kül olmuş ölüler ormanı.

Ey vefasız,
Bıraktın dünyamı ışıksız.
Bir daha diyemeyeceğim sana vefasız.
Hangi kalp çarpabilir ki kansız?