Ey Vatan! Şiiri - Murat Önder Özbek

Ben bu vatanı
Bir harita çizgisi gibi sevmedim.
Bir mendil gibi cebimde taşımadım,
Ne zaman bir ezan duysam,
O ezan
Sanki göğsümde dalgalanan
Bir bayrak olurdu!

Ey vatan!
Senin adını dudakla değil
Yara ile söyledim.
Her harfini kurşun gibi
İçime dökerek ezberledim.

Dağların varsa
Gökyüzüne omuz veriyorsun diye var,
Ovaların varsa
Bir yiğidin alnından akan ter gibi serin diye...

Senin her taşın,
Bir sahabe gibi kutsal bana;
Çünkü bilir bu millet,
Şehit kanı nereye damlasa
Orası kıyamet günü
Bir nurlu sancağın dikileceği yerdir.

Bir gece vaktiydi…
Ay kırık bir hançer gibi asılıydı göğe.
Bir asker nöbetteydi,
Üşüyordu belki,
Ama siperin içinde değil,
Kalbinin en iç köşesindeydi ateş.

Sorulsa adı neydi diye,
“Ben bu toprağın evladıyım” derdi.
Çünkü o bilir:
Adın ne olursa olsun,
Vatanı sevmek
Tüm isimlerden daha büyük bir unvandır.

Ve biz,
Adını ezberlemeden
Vatanı ezberleyen bir nesiliz.

Vatan dedin mi,
Orada susulur!
Orada kelime değil
Can konuşur, kan konuşur,
Bir annenin yüreği konuşur
—askere yollarken gülümsemeyi öğrenen.

Bu toprak,
Bize ait değil aslında…
Biz ona aitiz.
Çünkü biz geldik geçtik,
Ama o kalacak
—secdeye durmuş bir milletin alnı gibi
Temiz,
Sarsılmaz,
Ezelden emanet.

Ey Vatan!
Senin için dökülen her yaş
Bir nehir olur
Ve sonunda
Bir dua gibi dökülür denizine:

“Allah’ım! Bu toprakları koru!”
“Bu milleti kıyamete kadar eğdirme!”
“Bayrağımızı secde dışında indirtme!”