Ben seni görmeden sevdim, ey sevgili.
Rahmetine ve şefaatine muhtaç iken, bu aciz beden,
Ve bir sürü, nimetler içinde iken ben,
Ruhum aç doymuyor nefsim, olmadığın için sen.
Seni ne kadar çok özledim, ey sevgili.
Hasretin yaktığı, gözyaşlarımın aktığı şu günlerde,
Rüyalarıma gel bari, bitsin bir nebze bu özlem.
Ey sevgili, bu gün rahmet ile yıldızlar yağmakta.
Yeryüzüne inmekte dualar, yanan yürekler var secde de,
Sana salatlar, sana selamlar uçmakta, sema da.
Gökler hüzne gark olmuş, sular seller ile ağlamakta.
Makber kan revan, kalpler hasretine kavrulup yanmakta.
Tükenmişler el açmakta, ya medetler sana muhtaç.
Gözlerimden dökülen her damla yaş, sana hasret.
Ey sevgili, sensiz boynumuz bükük, hem de yetimiz.
Senin şefkatin yok, Sensizlik hüsran, gülmüyor yüzüm.
Viraneler ağlamakta, eyvahlar kimsesiz, eyvahlar çaresiz.
Sokaklar da sürünmekte, aç sefil halde, çocuklar annesiz.
Eza edilmekte, ağlamakta öksüzler, ağlamakta yetimler.
Ey sevgililer sevgilisi, seni çok özlediler yeni yetişen nesiller.
Seni andıkça dillerimiz, hasret yangılarındayız, biçare sensiz.
Kıymeti yok, sensiz her şey sevgisiz, sensiz doymak bilmiyor nefsimiz.
Kanaatler yok oldu, paylaşmalar yok, sensiz sevgiyi çoktan unuttuk biz.
Yürekler buz, kalpler soğuk, yokluğuna üşüyoruz, sensizliğe üşüyoruz.
Sana açız, sana hasretiz, içimiz bir kavruk ki, sevgili seni çok özlüyoruz.
19.03.2018
İLHAN KESKİN
Kayıt Tarihi : 20.3.2018 21:55:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!