Ey Sevgili Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Ey sevgili, adını anmadan nereye sığınırsın;
yolum eşiğinde biter, suskunluğunda başlarsın.
Gecenin dudaklarında bekleyen suyum ben, sen içersin;
serinliğimle uzun bir susuzluğu unutursun, kalırsın.

De ki yurdumu unuttum, kalbinde yurt sanırsın;
de ki buralar kurur sensiz, gölgemde savrulursun.

şehrin en derin yerinde bir tek sende durursun.

Ben çoktan “git” demeyi bıraktım, sen anlarsın;
nefese hava ol, yaraya şifa ol, geceme gündüz doğarsın.
Ne adını ister dilim ne gölgeni, varlığınla tamamlanırsın;
yanımda kaldıkça dünya yerine oturur, sen de tutunursun.

Bir sır vereyim: yalnız kalan, sesinin dibinde taş taşırsın;
benim taşım suyu çağırır, adın değdikçe yumuşarsın.
İçimde akışın çoğalır, ben sana benzedikçe sen artarsın;
suskunluğumun en berrak yerinde yeniden doğarsın.

Kal, çünkü yokluğun çöl; kumda izlerim dağılır, kaybolursun;
serinlik diye göğe bakarım, bulutları aralayıp yağarsın.
Cebinde saklı bir damla var, gözlerinden iner, çoğalırsın;
o damla toprağıma düşünce ben hayatı anımsarsın.

İçimde bir kıyı var, dalganın hafızası kadar sadıksın;
uzak bir fenerin nabzında dönüşünü sezdiğim ışıksın.
Rüzgâr tuzu omzumda, adı anılmadan seni gösterir, sırlarımsın;
rota sende, menzil sende, pusulamın tek doğrultususun.

Sokağın bittiği yerde bir eşik var, sen konarsın;
göçmen kuşların güz rotasında kalbimin omzuna yatarsın.
Bir şehir kadar kalabalık susarız, yine de anlaşılır olursun;
en doğru cümleyi birlikte kurar, içinde saklanırsın.

Uzakla yakın arasındaki çizgi nefesin kadar incesin;
elimi uzatsam gecede açılan yolu seninle görürsün.
Islak kaldırımlar parlar, taşlarda adımların ürpersin;
o parıltıyı izlerken içimdeki harita tek adına dönersin.

Sensiz saatler ağır, akrep durur, yelkovan kırılırsın;
sen gelince zaman düzelir, pencereler aynı göğe açılırsın.
Aynı yıldız biraz daha iner, geceme sessizce karılırsın;
yandaki sandalye kadar yakın ol, yerini bulursun.

Söz vermek kolay, ben sözden önceki şeyi ararsın;
elini, sıcaklığını, bir adımını, hafif bir kalışı taşırsın.
Yanağına değen rüzgâr kadar nazik ol, orada kalırsın;
ben sustukça seninle en doğru anlamı kurarsın.

Neden mi: sen anıldıkça içimde bir yol çizilirsin;
kavşaklar kapanır, gereksiz tüm tabelalar silinirsin.
Tek bir yön kalır geriye, yalnız sana dönülürsün;
o yönün adı sen, o yönün kendisi olursun.

Dön ve kal; bağırmadan, yazmadan, kimseye sezdirmeden durursun;
kilit istemez, anahtar istemez, bir bakışla anlaşılır olursun.
Bir kıpırtı, bir fısıltı yeter, kapılar içerden açılırsın;
benimle aynı sessizlikte yurduna kavuşursun.

Ve şimdi, ey sevgili, adını yine anmadan söylerim: gelirsin;
omzuma konan bir serçenin kararsızlığı kadar kısa sürersin.
Sonra susalım; susunca en çok anlaşılır, yurt neresi bilirsin;
ben yurdumu hatırladım: sensin. Buradayım. Sen de kalırsın.