Ey Sevgili Şiiri - Mustafa Ayten

Ey sevgili
Ey sevgili
Seni bekliyorum ayla beraber
İlk defa bu kadar karanlık gece
Ay bile aydınlatamıyor dünyamı
İçimde garip bir ürperti var
Yalnızlığımla olan sohbetim
Hiç bu kadar koyulaşmamıştı
Gece; gözlerinin siyahını anlatırcasına
Giderek daha kararıyor
Sanki gözlerin yerini geceye bırakmış gibi
Ama ben biliyorum
Sen geleceksin
Sen, geceye inat
Gündoğumunu izleyeceksin
Bende simsiyah gözlerini
Sonra güzel sesinden şiirler dinlerim
Başımı yaslarım dizlerine
Uyuruz sabaha kadar öyle

Ey sevgili
Nerde kaldın
Güneş doğdu
Ama gündoğmadı gözlerime
Gözlerin yerini geceye bıraktı
Ay terketti beni yalnızlığıma
Kayboldum simsiyah gecenin ortasında

Ey sevgili
Tutmuyor ellerim
Ellerimi ısıtan ellerin nerde
Gecemi aydınlatan gülüşün nerde
Geceye meydan okuyan gözlerin nerde
Nerde başımı yasladığım dizlerin
Nerde gül kokulu saçların
Sen neredesin ey sevgili