Ey Sevgili Şiiri - İsmail Altun

Kapındayım herzamanki gibi yine yüzsüzlük ettim biliyorum
Sen herseferinde kapıyı yüzüme kapatsanda bir kere daha çaldım
Yinemi sendedin alaylı gözlerle avuçlarıma baktın bense yere
Ne istiyorsun yinemi sen geldin dedin bense konuşamadım
Kendimde biraz cesret bulup girmek istedim o kapıdan
Oysa sen yine kapıyı yüzüme kattın.
Ben o kapıya her gelişimde aşk ile şevk ile yürürken sen
Tövbelerimi kabul etmedin ruhumun sana sadakatini görmedin
Avuçlarımı hep açıp biraz sevgi dilendim sana vercek bir şeyim yok dedin
Yine kapından yorgun üzgün avuçlarımda bir şey bulamadan ayrıldım
Her gün güneş doğarken o kalbinin kapısındaki bankta uyandım
Uzun uzun bakıp güneşe kendimi sana hazırlardım
Biliyordum yine kapından boş dönecektim ama sana gelmek
Sana büyük bir sadakati aşk ile yürüken hep huzurlu idi kalbim
Bir gün yine kapında idim aylardan kasım dışarıda zemheri kış
Titreyen ellerimle kapını yine korkarak çalmıştım uzun uzun
Saçlarım beyazlamış kipriklerim ayazdan donmuş ellerim titrek
Yine kızmıştın bana benden bıktığını defalarca söylemiştin
Bir daha bu gönül kapısından geçme buralara uğrama demiştin
O gün yine avuçlarım boş kalmıştı ama ben sana hiç kızmamıştım
Yine boynumu büküp o gönül kapındaki banka oturdum titreyerek
Ayaklarımı hissetmiyordum sanki bende değillerdi yok gibiydiler
Ellerimde morarmalar başlamıştı gözlerimde derin bir uyku
Hissizlik ayaklarımdan yukarı çıkarken göğsüme kadar geldi
Artık hissediyordum ayrılık vakti gelmişti beni üzen yıkan
Artık kapına gelemeyecek oluşumdu çünki meleklerin yüzü
Birtek senin o simanda nail olmuştu gözlerime dünyada
Banka yaslandım o ayrılık meleğinin kanat seslerini duymaya başlamıştım
Demekki ölümü senin kapında beklemek böyle bi şeymiş
Ölüm zor gelmemişti karşımdaki melek sana eziyete gerek yok
Senin gönlünde kutsal bir sevginin yorgunluğu var demişti
Oysa bana ölümü ne kötü anlatmışlardı meğer ölüm değil zor olan
Senden ayrılmakmış be kanatsız meleğim
O bir kış günü zemheri soğukta gönül kapında hayata veda ederken
Sen nerden bilecektinki bu kalbin sen diye çarparak sustuğunu
Gök yüzüne yükselirken seni artık hep görüyordum
Bir gün aylardan yine kıştı ayrılık meleği bendiye geldi sana
Oda benimgibi kapında sana ben gibi davranmıştı
Onu karşılarken aaa yinemi sen uzun zamandır gelmiyordun
Bende artık vaz geçtin gelmeyecektin diye düşünüyordum demiştin
Ayrılık meleği sana ben o dilenci değilim sadece ona benziyorum
Seni merak etti beni gönderdi demişti sende kendisi nerde demiştin
O ayrılık meleği sana o artık benim oldu senin değil demişti
İçinde bir hüzün fırtınası koptuğunu gözlerinden anlamıştı
Sen kapıyı kapatmadan o arkasını dönün ağır ağır uzaklaşmıştı
Uzunca bir süre kapının açık kaldığını bana anlattı
Arkasıdan bağırmışsın şimdi nerde o diye
Ayrılık meleğide sana artık sana gelemeyecek bir yerde demişti
Peki benden bir habe gönderirimisin diye sormuşsun
Oda bana geldi anlattı
Bende onu çok sevdim ama söyleyemedim beni beklesin demişsin
BEN SENDEN HİÇ AYRILMADIMKİ KANATSIZ MELEĞİM