Ey Sevgili Şiiri - Mehmet Ali Dumruk

Ey sevgili,
Kimler bilsin aşkınla har olmuş
Bu gönlün kıymetini.
Sen yokken,
Ne Eyyub olurum ben,
Sabrı dağları inleten.
Ne de İbrahim,
Ateşlere kükreyen.
Ceddim bırakıldı bırakılalı dünyaya,
Düşmedi hiçbir kul böyle bir sevdaya.
Ben Mem oldum,
Zin’i yaşatırken kendisi ölen.
Kerem oldum yandım,
Baharın imrendiği Aslının saçlarında.
Yetmedi sevgili,
Yetmedi sana.
Sen yokken,
Ben soluksuz, umutsuz ve mağlubum aşkına.
Sen yokken sevgili sen yokken,
Terki hayat kaldı bana