Ey Sevgili Şiiri - Doğan Ormankıran

Ey Sevgili!
Ben zahiri insan,
Bir noktadan başlayan yolum
Hareketsiz soyutlanmada
Ruhum mekânını kaybetti.
Uzak düşen vuslat yine zamanını arıyor…
Bilirim aşk yolu uzun, meşakkatli, tehlikeli ve zor.
Geçmiş, şimdiki ve gelecek zaman.
Ömür en nihai hakikatini arıyor.
Nerde/sin zaman/ın ve mekân/ın mefhumu
Siyaha en yakın mavideyim
Hüzünlü, mahrum ve mahzun
Neredesin feragat ve fedakârlığın tecellisi…
Bilirim, İçine üfürülen yakıcı bir nefestir aşk
C/an’da yanmak düşer payımıza,
Ve derin bir ah çekmek.
He ve ha, ağlar iki gözü iki çeşme.
Hulul için celal, gece gündüz cemal’in kapısında
Ruh, nefs, akıl ve beden
İm’di halden haldeyim, dalga dalga…
Ezelle ebed birleşti
Ne istediğini bilen bir irade
Bu boyut/ta sonsuz/uyum…