Ey Sevgili Şiiri - İbrahim Yılmaz

Ey canımın cananı, dünyamız karardı, sen bizden gittin gideli o ilahi sevgiliye
Aşksız bakışlarda biz yetim kaldık, bu han zindanlarında sensiz ey sevgili.

Eskimeyen adını mıh gibi aklımda tuttum, o mutlak sevgili bizim her şeyimiz iken
Fakat biz, devri zamandan sonra sapkın hülyalara dalıp, haddimizi aştık ey sevgili.

Uzakları yakın eden, o içten bakışlarda kaybolurken zamanın renginde akşam
Tutuşan hazan mevsiminde, bizde kalan hatıralarda hep sen varsın ey sevgili.

Tura çekilince mah celil'in, sapkınlar karşısında yalnız kalınca Harun’un kalbi
O çırpınışların sedasında, senin aşkının sevdası vardı yüreğinde onun ey sevgili.

Biz dünyayı baki sanarak, süfli emellerimiz için, tükettik ömrümüzün en güzel demlerini
Gün geldi, ufka dalan güneş gibi, ruhumuz çaresizlik içinde yine sana yöneldi ey sevgili.

Ezelden ebede akarken, sensizlik zilletinin pençesinde, biz ömrümüzü ziyan ettik
Son pişmanlık çare değildir, bizi bahtiyar edecek olan, senin sevdandır yine ey sevgili.

Verdiğin bunca nimetler karşısında, yeryüzünde şükürsüz tavırlar içinde böbürlenerek
Aldığımız her nefesin kıymetini bilmeden, huzuruna mahcup yüzümüzle geldik ey sevgili.

Sen bizi, affının rahmetinde ıslanan ve aczini idrak edenlerden eyle yarabbi
Felaha ermemizin mertebesinin hükmünü, senden daha iyi kim bilir ey sevgili.

İşte, eğilmeyen başımızı senin için eğdik divanında, senin için yandık piştik yarabbi
Açılmayan gönül kapılarını açan sensin, sensin aşkın vuslat gününün sahibi ey sevgili.

Tunçtan bükülmez bilekler sanırdık hırsımızı, düştük takatten ömrün son nefesinde yerlere
Bizleri mahşerin dehşetinden, merhametinle kurtaracak olan, yine yalnız sensin ey sevgili.

Akçay – Mart – 2013