Ey Sevgili! Şiiri - Mehmet Akif Uçar

Ey Sevgili!

Nazeninde törpülenmiş
Bir yitik bahardır sevdan;
Tıpkı yüzünde parlayan güneşin
Gamzelerine düşürdüğü
Bir mahzun gölge gibi.

Zira,
İşte bu sebepledir ki
Reyhansı düşlerimin
Maviye çalan gecelerinde,
Sızım sızım artan bir hayale
Gebe kalır yüreğim...

Bilir misin ki?
Yokluğunda çevrilmiş bir yasak bölge gibi,
Uzak umutları düşlemenin
Ve de hiç bir zaman erişemeyecek olmanın
İnsanda bıraktığı en derin yaraları.

Ve dahası bir idamlık mahkum gibi
Sevgiliyi gözlemenin
Her dakika, her saat...
Üstelik de,
Ebediyyen gelmeyeceğini bile bile.

İşte bu yüzdendir ki
Her dem
Yorulmuş bir sevdanın çarmıhında hissederim kendimi
Ve her dem
Yağlı bir urganın yaftasında kaybolur umutlarım.

Halbuki ben
Gecelerin bile büyütemediği
Kızıl bir hasret kentinin
Gün görmemiş sahiliydim;
Sokaklarında berduş berduş yürüyen
Ve okyanus dalgalarının kıyıya attığı...
Öyleki
Korkunç kabuslarla olan sırdaşlığımın
En büyük sebebi
Buydu belki de.

Nitekim
Mavisini yitirmiş bir hayatın,
Ve hasretle bezenmiş bir aşkın
Bende bıraktığı en son şarkı
Ve en son şiir
Belki de bu olacaktır...

Çünkü bu şiir
Ve bu şarkı;
Seni anlatan bir güftenin
Damarlarında yoğrulmuştur.

Başkası yok gülüm
Ve zaten başkasına, gerek de yok

Zira hayatın bende bıraktığı tek iz;
Kesinlikle anlatılamayan ve sadece yaşanılabilen
Aşkındır.

Bu bana yeter, ey içimde yıllar yılı kanayan sevgili!
Bu aşk bana yeter
Zira bu aşk,
Her şeye bedeldir zaten...