Ey Sevgili Şiiri - Umut Devrim Yılmaz

Kâkülü kanardı, kınadan kan kızılı
Namusa perdeydi, başındaki yazması.
Sürmesi zifirden, karanlıklar karası,
Muhabbeti arzı sanırsın evliya duası…

Gülüşü gülden güzel, ay tanrıçasıydı.
Dalga dalga saçlarında ne gemiler batırdı.
Endamına kuyruk olan gölgeler kırılırdı.
Bakmalara doyamadım, gözler kamaşırdı…

Ateştendir kızıl teni, kar suyuyla sulandı.
Dudaklarıma takılıp çıkan adın ´´Bahardı´´.
Sensiz geçen yazlar, kan ter içinde kalırdı.
Sonbaharı fısıldayan sesi şeytan günahıydı…

Hasretin kiniyle incinip kırılan kadehler,
Deryada suydu şerefine içilen yeminler!
Şimdi hoş kahkası boş masamda inler…
Döneceksin söz ver, yalandır bu gitmeler.

Mevsim sonbahar, dal altında üşür yapraklar
Altında gazel olmuş, suya aç topraklar çatlar,
Dertlidir utangaç tomurcuk, siyahlarını açar.
Yabancıdır şarkılar, eskisi gibi ötmez kuşlar…

Barut kokusu sinmiş, pusuda yatar hatıralar.
Serseridir kurşunlar, sensiz yarınları kovalar.
Nefes nefese peşimde, ecel olur beni yaralar!
Sensiz gecelerde, isimsiz neçe yıldızlar kayar…

Dön de bir bak! Ne haldeyim, sensiz derbeder…
Ayaklarıma dolanır oldu artık, sahtekâr fikirler.
Ben aynı benim, sen aynı sen eskiden eskiler.
Döneceksin söz ver, yerim ilkayın doğduğu yer.

Mavi papatyam, aşk sarmaşığım karalar bağlar.
Yazımı kışa çevirdi, bu yalancı yalancı baharlar.
Sabır sabır diyorum sabrımdan taşlar çatlar!
Hasret yağmur olur da gözlerimden damlar…

Terkedilmiş şehrin yıkık, viran bir odasındayım,
Yatağımda kıvranır hasret sancısı yaralıyım.
Duvarlar arkasında kalmış, gözlerinin esiriyim
Ölüyüm! Ölülerin diriltildiği mahşer yerindeyim…