Ey sevgili… Şiiri - Mustafa Cilasun

Size olan hasretimin,
Ateşiyle kavrulurken,
Kıyafetim figan ediyordu.
Değildi şikâyeti, yok olmak,
Tarumarı yaşamak,
Sessizliğinde bitmek.
Öyle garip bir haldi ki,
Beyanı gayri mümkündü.
Alevine gömülmüştü.
Yansıttığınız duruş,
Melalinizin bizarlığını,
Seslenmeden yaşıyorsunuz.
Sizde istiyorsunuz,
Sendeliyorsunuz,
Hiç olacak bir iş mi, diyorsunuz.
Yaşadığınız şaşkınlığı,
Çaresizliğimin keyfiyle,
Terennüm ediyordum.
Kan şekerim yükseliyor,
Tansiyonum Med, cezri
Yaşıyor. Nabız atıyor.
Atan bu nabız, inan ki bana,
Bir hayat bahşetmiyor.
Sensizliği nakşediyor.
Gönlünde, her ne kadar
Çok istedimse de, maalesef
Başarılı olamadım.
Sana kanamadım,
Koklayamadım,
Yanına yaklaşamadım, Sarardım.
Siz tavırlarınızla,
Uzak kalmamı öğütlüyordunuz.
Tavsiye ediyorsunuz.
Çaresizim peki diyordum.
Ancak kalbim, asla söz dinlemiyor.
Şu kanaate varıyorum.
Siz ilişkimize,
Nasıl bir sınır koyarsanız razıyım.
Sevmeseniz de,
Sevmemi istemeseniz de,
Hiç gelmeseniz de, beklerim.
Sizsiz yaşadığım her bir anda,
Siz bana sabrı, metaneti, kanaati öğrettiniz.
Siz verendiniz, Bir sevendiniz,
Fedakârlığı bilendiniz. Himmeti öğrettiniz.
Bir muhabbeti çok görme.
Kelamını esirgeme.
Sensizliğe mahkûm etme.