Ey Sevgili 1 Şiiri - Ali Urgan

Unutma ey sevgili, salma rüzgâra beni,
Gözlerin bir hayâle sürükler de kalırım.
Ne bu yollar pervasız ne de ben bir serseri,
Gülistan'da bir gülüm, seversen açılırım.

Meşkle yanan ruhumun senden bir dileği var;
Şu çırpınan gönlüme nurlar saçan hâlesin.
Gelmesen de beklerim seni sonsuza kadar...
İnandım bu âlemde, sen ki bir tek zerresin.

Geçti nice seneler, hâneler virân olmuş;
Perişan haller bitâp, henüz vâde dolmadı.
Ömür dediğin sefer gidilmemiş bir yolmuş,
Senden azâde kalbim hiç bahtiyâr olmadı.

Çırpınan uktelerde yangınım sana vurgun;
Saçlara düşen ak'tan saydım sensiz yılları.
Buğulu gözler mahsun, sevdaya düşmüş yorgun,
Sinemde bin acıyla saydım uzak yolları.

Ruha bir Felek indi, sundu aşk şarabını,
İçtim'de doyasıya, can bedene değmedi.
Tanıdım nice millet, Acem ve Arab'ını,
Deli divâne gönlüm kimseye baş eğmedi.

Tuttukça şu feleğin çaresiz eteğinden,
Bindi sırtıma kader, çektirdi hep inmedi.
Kustu zehrini hayat bir şarap kadehinden,
Gönlümdeki sevdanın hiç acısı dinmedi.

Anladım ki feleğin çarkında her şey mümkün,
Rüyalar âleminden uçuştu binlerce renk.
Yaktı içimi ateş, bedenim ruha küskün,
Çıktı önüme bir peri, boyu boyumaydı denk.

Bir kuş misâli uçup sanki kalbime kondu,
Ondaki ateş bana, bendeki ona muhtaç.
Yer, gök! Bendeki âlem onunla huzur buldu.
Ruhum ki bedenime, bedenimse ona aç.