Ey Şehir Şiiri - İbrahim Şeker

EY ŞEHİR
Akşam güneş batarken, o kızıllık anında
Ey minareleri gökleri delen şehir!
Bembeyaz bir at üstünde, yüzünde tebessümle,
Fatih’in önünde eğilen, bir çağı bitiren şehir!
Yavuz’un alıp sana emanet bıraktığı
Mukaddes emanetleri himaye eden şehir!
Üstad Necip Fazıl diliyle,
Topkapı sarayı’ndan hala çığlıklar gelen şehir!
Bir tek taşına bile değer biçemeyen Bakî gözüyle
Bütün İran’a tek başına yeten şehir!
Her gün bozulmaya yüz tutan, özünü unutan,
Yavaş yavaş yok olan, yiten şehir!
Artık vakti gelmedi mi silkinmenin Allah aşkına!
Olma artık bizleri böyle üzen şehir!
Var mı ki yolu seni sevmemenin Allah aşkına!
Aşkından dünyayı inleten şehir!
Sen ne güzelsin, mümkün mü sana aşık olmamak,
Maşukların yüreğini titreten şehir!
Dünya umurumda değil, diyenlere tek başına yeten şehir…
Gözümde her an, daha fazla tüten şehir…
Sen benim gönlümün değişmeyecek başkentisin…
Dünyalara bedelsin, cihanın en baş kentisin…
İSTANBUL….
İSTANBUL…
İbrahim ŞEKER