Ey Şehir! ... Şiiri - Nihat Malkoç

Nice bağrı yanığa el verip kucak açtın
Hayat denen pınarın oluğundan su içtin
Pulathane ne çabuk tarihinden vazgeçtin

Sargana’da akan kan vatan oldu ey şehir!
Ceddine sırt çevirdin benzin soldu ey şehir

Hilâlin gölgesinde serviler durur ağlar
Her ayrılık bir ölüm, gönlümüze is bağlar
İçimdeki yangını üfler, söndürür dağlar

Mecnun’un hicranına tercüman olan şehir
Gözlerimden süzülüp yüreğe dolan şehir

Bir hilâlin uğruna nice güneşler batar
Dönmeyen yolculara gemilerin yas tutar
Ufka çöker bir duman gök mavisini yutar

Canlanır hatıralar gönlümü dağlar şehir
Çekilir kabuğuna hıçkırır, ağlar şehir

Güller açsın yüzünde gülümsesin gözlerin
Aydınlık yarınları muştuluyor sözlerin
Her dem dik dur ayakta, bükülmesin dizlerin

Düşmana zehir zıkkım, dost bağında gül şehir
Davran bir seher vakti yollara dökül şehir

Dağların eteğine suların şavkı vurur
Tenha sokaklarında nurdan heykeller durur
Maziyi düşününce içimi sarar gurur

Gönül mabedimizde parlar durur ay şehir
Kucaklayıp beni de yürek dostu say şehir

Gelinliğini giyer salınır da bembeyaz
Üşür sobada alev sabah edince ayaz
Diner bir gün kara kış elbet gelir bahar, yaz

Ürperir sabah vakti yürekçiği ak şehir
Kır bütün zincirleri geleceğe bak şehir

Yalın ayak, baş açık bir serçe kadar hürsün
Gökteki saltanatın sonsuza kadar sürsün
Hasretin katmerleşir düşlerimde büyürsün

Yalnızlığımı dindir, ellerimden tut şehir
Bir anne şefkatiyle koynunda uyut şehir