Ey Şehir Şiiri - Hasan Suver

Ey Şehir
Matem fırtınaları salınıyor üstüne ülkemin
Tuzaklar kızgın katranla dolduruyor yürekleri
Tarih dolaşımdaki kan gibi geleceğe yürürken
İnançla ekilen ihanetleri kusuyor toprak
***

Cennet renkli bayrak
Canlar Ona aktıkça ırmak ırmak
Soluyor öksüz kalan gülleri
Devrilen çınarların
Ve keder, deli bir alev gibi
Üstüne düşüyor yuvaların
***

Sisli mayın denizinde
Can gözde
Dost sözde
Yılan yumurtasından çıkar mı bülbül
Timsah gözyaşından utanırken
Güvercin tilkiyi matruşkalar
Pusu kokusu ve çakal kanı
Bayram olur sırtlan sürülerine
***

Onur yamyamı
Kuduz salyası yalayan mankurtlar
Kusar irin dolu ihanetlerini
Cennet Vatanın üstüne
***

Yine yanan bir ciğerin kokusu sardı göklerini cennetin
Yine dağlar düştü üstüne umut heykellerinin
Yine gök kubbe enkaz gibi dünyasına çöktü bir candaşın
Yine kurşundan ağır bir vatan asıldı boynuna yetimin
Yine acı bıçak gibi yüzdü derisini yüreklerin
Yine bütün yönleri parçaladı ağıtlar
Yine koptu kasırga gibi öfkesi milletin
***

Ey taşı manaya, toprağı kültüre evrilten
Muştunun, tutkunun ve ihtişamın şehri
Sil yasının pasını
Ey hoşgörüsüne bürünmüş pırlanta
Parçala atalet kozasını ve
Başlat artık yeni medeniyetinin inşasını
Çağın vicdanına tırmansın gemilerin
Ey belde-i emin
Sefada iken erguvanların, lalelerin
Ne haldedir şu virane kardeşlerin
Gelsin artık yadına tarihin
Hani gökte güneş
Yerde senin tacın vardı
Çeşmelerinden merhamet
Minarelerinden huzur akardı
***

Akdeniz’de kışlar
Karadeniz’de yazlardın
Zalimlerin kelleleri damlardı kılıcından
Korkuyu korkutan orduların
İnsanlığı kuşatan adaletin vardı
Kurt kuzu ile yaşar
Tuna Fırat için, Fırat Nil için akardı
***

Nerede geometriyi aşan O mimarisi Yahya Kemal’in
Hani derin hȗ şusu mabedlerinin
Nereye gitti ihtişamı inşa eden o ruh
Zarafetle gücü birleştiren o mana
Düştüğünden beri “Mehlikanın kara sevdasına”
Seni üzmez oldu gerilerden gelen yurdun
Zira yalnız bir bedenin kaldı geriye
Bir “buseye” gidince ruhun