Ey Şehir Şiiri - Ömer Yazıcı

ey şehir
hayallerimi rendelemekten öte git artık
selam dur
duyumsuz sevdamın uçsuz bucaksız yaşanamamışlıklarına
boş kovanlarını toplamaktan bıkmadınmı
kör kurşun özlemlerimin
köşe başlarında saklambaç çocuklarının heyecanını geç
çaldır telefonları
sil pasa meyilli kulaklarımın duraganlığını
yak
yak ne varsa sensizlik sunumlarından arda kalan

ey şehir
kızgınım sana
sus getiremedin üşütmeye gebe sözlere
eteğinde taşımaktan acize düşmüşsün
ahmak gözlerin ***** bakışlarıya süslü geri zeka düşüncelere
söz vermekten geri durmamıştın oysa
bütün yolları sevdama çıkarmaya
papatya güzelliklerle

ey şehir
terket beni
içinde barındırma acziyetine düştükten sonra
kokusu sinmişken sokaklarının her zerresine
beni getiremeyen kaldırım taşlarını ne deyim
ver bana yüreğimi
içerisine hapsettiklerimin hasretine düşürme
çek git buralardan
barınaksızlığa alışkın gönül oyunarına koyver
sona ermeden sonsuzluk

ey şehir
içinde barındıramayacak kadar küçüksün sevdamı
neyleyim seni
her yanında güzellik parıltısı olsan en fayda
gül kokularıyla süslensen kime ne
içime çekemedikten sonra sevdamın doyumsuz doyumsuzluğunu
hançerle
öldür
nefessiz kalmayı sensiz kalmaya tercihte yim
papatyasız
asla

FUFUKA ömer yazıcı