Ey Şehir Şiiri - Cuma Komşul

Gurbetim vuslatım ilk göz ağrımdın
Gençliğim açlığım susuzluğumdun
Hiddetim nefretim aşklarımındın
Baharda yeşeren bakışlarımdın

Sen ey şehir
Sırlarım tutkularım günahlarımsın
Günlerim gecelerim düşlerimsin
Hasretim dertlerim kederimsin
Talihim kısmetim kaderimsin
Sönmeyen köz tütmeyen dumansın
Dinmeyen ayrılık bitmeyen sürgünsün

Ve sen ey şehir
Ömrüm sende gül oldu
Gonca gonca açmadan soldu
Gülşeni kana bulayan rengin
Mor kokulu menekşeler diyarı
Yüce dağların omuzlarında
Göklere yükselen bir figan oldu