Ey mut diye dünyayı, gece gündüz dolaşan!
Huzur diye durmadan, vadi gezip, çöl aşan!
Her mekanda bulunmaz, aradığın o nesne!
Yoksa onu bulurdu, oralarda her koşan!
Seraplara bağlarsan, can simidin umudu;
Mümkün değil geçirmen, senin ele o mut’u!
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla