Ey kulum,,,,bana ne getirdin hediye

Kalpler yüce mevlanın kudret elindedir.
Dilerse aman verip gönlünü çevirir.
Kurtuluşa erip nankörlüğe saparsan,
Hesap günün korkunç ve çetindir.

Buyururki,,,,,,,ey kulum! !
Sana can bağışladım ten kafesinde,
Dünyayı verdim senin hizmetine,
Ahdini unutup düşmanına kandın,
Bak geri döndün nefsinin şahitliğiyle.
Oysa seni yüceltmiştim alemlerin içinde,
Karşılıksız verdim en zalimine bile,
Gönül evinin kapısını kapattın,
Nankör olup almadın beni gönlüne.
Hani fırtına koparken öfkeli denizde,
Feryadı figan etmiştin ölümün pençesinde?
Denizde beni hatırladın ya ey nankör!
Karada başka veli edindin kendine.
Oysaki sana gemi gönderdim emniyet içinde,
Rüzgar eserdi serin ve selametle,
Kılavuzsuz gemiye binip gittin,
Sinsice taşıdı seni ateşlere.
Güllerim yok demedinmi bahçemde?
Koşup gelmedim’mi ey Rabbim dedikçe?
Her düzlükte nankörlüğe saptın,
Şimdi dikenmi getirdin bana hediye?
Sana emanet verdim koruyup gözetmene,
Esmalarım vardı her zerrende,
Aman diyene zulüm ettin
Şimdi merhametmi dilersin başın kalmaz göğe?

Sana orman verdim türlü renklerde,
Çınar vardı,hazana uğramayan
Köksüz ağaca tutunup kaldın,
Bak,dalın kırıldı huzuruma gelince.

18 ağustos 2008 Fatma Koçak