EY KUL BİRAZ DÜŞÜN
Adını anıyorum,arz ve arş ortasında
Sana sesleniyorum,dünya endişesinden
Her ölümü son değil,can yaşam cefasında
Asi nefsini kurtar,şeytan düşüncesinden
Budandı bahçelerde,nice koca ağaçlar
Kurumuş yatıyorlar,garip bir mezarlıkta
Son baharları renksiz,hüzün kokar yamaçlar
Sesini duyan olmaz,kimse yok ortalıkta
Akıt san göz yaşını,pişmanlık neye yarar
Az yaşayıp çok ölüp,acıya sabır getir
Aşkının meftun'uyum,gözlerim seni arar
Ömrümü son nefeste,elif diyerek bitir
Akşama hüzün düşer,güneşin batmasıyla
Kudretinden nur iner,yok eder karanlığı
Yeni bir hayat başlar,şafağın atmasıyla,
Bütün kainat bekler,o nuru aydınlığı
Erilmez hidayete,ıslah olmasa nefsim
Kalbime ok saplanır,yarası derin kanar
Ey Tuncay dünya fani,bir gün kesilir sesin
Mevsime hazan düşer,belki önün son bahar
Kayıt Tarihi : 16.9.2010 22:00:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
