Ey ki ey Şiiri - Mehmet Gözükara

Ağyar imiş dost bilerek güvendim
Dağ gibi yüreği yaktı köz etti
Derdim gamım bitti diye sevindim
Bir ikiydi seksen doksan yüz etti

Kuşlar kekmesinde taşır iken su
Çer-çöpten yuvada bekler yavrusu
İçimi kemirir gurbet korkusu
Akıla gelmedik bana söz etti

Tel tel okşar iken sular yosunu
Yağmur damlasında bulurdum onu
Turnalar olur mu yolun yorgunu
Kapanmayan yara açtı göz etti

Ben senin yerinde olsam sarardım
Gülüm dese idin gülde arardım
Yeşil yaprak idim, düştüm sarardım
Kışa dönen bahar etti yaz etti

Mevsim kış, yer çamur, yollar uçurum
Ruhuma kelepçe vurur bu durum
Sözün tamamını sana diyorum
Bana ne ettiyse, fazla naz etti

Rüzgâra yoldurdum gönül gülümü
Ondan gerçekleşti rengin ölümü
Ak çıkmadı karanlığın bölümü
Kirpik ayrı, gamze ayrı poz etti

Ne onu ne bunu aldım araya
Denizde aldandım vurdum karaya
Yadlar bir şey etmez Gözükara’ya
Ben az dedim, sanman canan az etti

Çark-ı Devran (sy. 23)