Ey kavi Şiiri - Esma Nur Turan

Yüreğimi bir katliamın infilâkına sürükleyen sen mıydın ey kavi,..
Beni yokluğunla sınayan.. ,hançersiz, tüfeksiz şavaşan..
Silahım olmadan gözlerine tutsak eden sen miydin ey kavi?
Beni dirayetsiz bırakan, kalbimin dirayetsiz bilinmezliğine oyuk açan..
Deşilen yaramı kanatan sen miydin?
Yoksa kanamayımı durduran ,gönlümün boşluk terazisini kederle dolduran..
Gözlerinle terazimin dengesini bozup sevinç gözyaşlarını alan senmiydin ?
Benliğimin hırsızı olan ,beni bensizlikle suçlayan ..

Ey sevgili kavi, Ruhumun alevini söndüren suyun, dumanları soldurdu ..
Ateşini söndüreyim derken mavi semavat kara dumanla haşr oldu
Şiddetinden kül olacagım ateş yok oldu yokluk soluksuz bir çoçuğu yordu
Şimdi sendenmiydi bu kötülük yoksa görünmez iyilikler en büyük iyilik görümezliğindir bu kadar cüratkarsa yürekler..